In 1989 verscheen een computerspel dat geen helden of monsters nodig had om te boeien, maar de speler uitdaagde om een stad van de grond af op te bouwen. SimCity veranderde niet alleen games, maar ook de manier waarop we nadachten over systemen en simulaties.
Waar de meeste spellen uit die tijd draaiden om winnen, verliezen of vijanden verslaan, kwam SimCity met een totaal andere benadering. Er was geen vast einddoel, geen traditionele overwinning. In plaats daarvan werd je als speler burgemeester, stedenbouwkundige en economische planner in één. Je kreeg een leeg stuk land en de vrijheid om te bouwen: woonwijken, industrie, wegen, elektriciteitscentrales en later ook politiebureaus, brandweerkazernes en scholen. Elke beslissing had gevolgen. Te veel fabrieken zorgden voor vervuiling. Te weinig belastinginkomsten betekenden bezuinigingen op essentiële diensten. En als de balans zoek was, begonnen de inwoners te klagen – of vertrokken ze gewoon.
De geboorte van een genre
De bedenker van SimCity, Will Wright, was geïnspireerd door stadsplanning en de ideeën van systeemtheorie. In tegenstelling tot de meeste spellen in de jaren ’80, bood SimCity een open spelstructuur – wat later bekend werd als een sandbox game. Het spel sloeg in als een bom, mede dankzij de uitgever Maxis, en zette een nieuw genre op de kaart: de simulatiegame.
De rest van dit artikel is alleen beschikbaar voor HCC-leden. Ben je HCC-lid? Om het gehele artikel te lezen dien je ingelogd te zijn. Nog geen HCC-lid? Word nu lid en kies je welkomstgeschenk!
Over de auteur
Marco Mekenkamp is eindredacteur van PC-Active. Dit 108 pagina's tellende magazine verschijnt elke twee maanden en is te koop in de winkel. Leden van HCC krijgen PC-Active zes keer per jaar thuisgestuurd als onderdeel van het HCC-lidmaatschap.
